تلۀ «از خودگذشتگی» چگونه زندگی فرد را می‌بلعد؟
تاریخ انتشار: ۱۹ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۱۴۵۱۸
عصر ایران- تله‌ها یا طرح‌واره‌های زندگی در واقع الگو‌های رفتاری و باور‌های عمیق تکرار شونده‌ای‌اند که ریشۀ آنها را باید در کودکی افراد و آنچه در این سنین بر افراد گذشته جُست. طرح‌واره‌های ذهنی زندگی فرد را به صورت مداوم دچار اختلال می کند و سبب می‌شوند تجارب تلخ او در زمینه‌هایی خاص مدام تکرار شوند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تلۀ از خودگذشتگی نیز یکی از همین طرح‌واره‌هاست. اگرچه در عرف و تعریف معمول جامعه، گذشت، از مفاهیم و خصائل ارزش‌مند به حساب می‌آید و حتی تقدیس می‌شود، اما به مصداق اندازه نگه دار که اندازه نکوست اگر در این از خودگذشتگی اندازه نکاه داشته نشود یا و بی‌موقع انجام شود می‌تواند آسیب‌هایی به دنبال داشته باشد و در این وضعیت دیگر یک مفهوم ارزش‌مند نیست.
طرح واره ازخود گذشتگی را این‌گونه تعریف می‌کنند: «توجه و تلاش افراطی به برآورده کردن نیاز و خواست‌های دیگران ولو به بهای ناتوانی در برآورده کردن و ارضای نیاز و خواست‌های خود.»
این طرحواره یا تله ناشی از یک الگوی ذهنی و رفتاری تکرارشونده است که طی آن فرد بیش از حد معمول نیاز‌های خود را قربانی نیاز‌های دیگران می‌کند. این افراد نیز مانند مهرطلب‌ها توان نه گفتن ندارند و اگر به دیگران نه بگویند احساس عذاب وجدان می کنند و به سرزنش خود می پردازند و در واقع برای فرار از احساس عذاب وجدان حتی اگر مخالف انجام کاری باشند آن را انجام می‌دهند.
ویژگی افراد دارای طرح‌وارۀ از خود گذشتگی
ویژگی و شاخصه اصلی این افراد قربانی‌کردن نیاز‌ها و خواست‌های خود به خاطر تامین نیاز‌های دیگران است. آنها همچنین نسبت به دیگران مسئولیت‌پذیری افراطی دارند. تنها دلیل این نوع رفتار در افراد واجد این تله آن است که عمیقا باور دارند این نوع رفتار درست است. می‌پندارند همه اطرافیان آنها نیازمند کمک‌اند. هر قدر افراد به آنها نزدیک‌تر باشند تلاش دارندگان تله برای تامین نیاز این افراد هم بیشتر می‌شود.
این در حالی است که افراد گرفتار در تله به دلیل فشار‌هایی که برای رفع نیاز دیگران تحمل می‌کنند معمولا به بیماری‌های روان‌تنی مبتلا می‌شوند؛ مشکلاتی که خود را به صورت سردرد، معده درد، درد‌های روده‌ای، خستگی و احساس درد در بدن نشان می‌دهند.
با این حال این افراد در زمان بیماری نیز به کسی اجازه نمی‌دهند از ایشان مراقبت کند. آنها اگرچه در ظاهر انتظار جبران محبت‌های‌شان را توسط سایرین ندارند، اما در واقعیت اگر فداکاری‌های‌شان بی‌پاسخ بماند ناراحت می‌شوند. این افراد با همه فشاری که تحمل می‌کنند، اما معتقدند از حق انتخاب خود استفاده کرده و آگاهانه به دیگران محبت و نیازهای‌شان را برآورده می‌کنند.
مبتلایان به این تله شنونده خوبی برای درددل دیگران‌اند اما غالبا خودشان از ابراز نیاز‌های خود پرهیز کرده با دیگران درباره خود و مشکلات‌شان صحبت نمی‌کنند، آنها حتی از توجه به خود احساس ناخوشایند و حتی عذاب وجدان دارند و وقت‌شان را به جای صرف نیاز خود صرف حمایت از سایرین می‌کنند.
متخصصان می‌گویند علت اینکه این افراد دست به از خود گذشتگی افراطی می‌زنند آن است که وقتی احساس ارزش‌مندی کرده و خود را شایسته توجه می‌دانند که کاری شایسته درباره دیگران انجام دهند، در سایر مواقع این افراد احساس بی‌ارزشی می‌کنند.
مبتلایان به این طرح واره غالبا توسط دیگران مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند در حالی که نقشه و امکان سوءاستفاده دیگران از آنها معمولا توسط خودشان در اختیار سایرین گذاشته می‌شود.
تاثیر بر روابط عاطفی
این تله در روابط عاطفی نیز رخ می‌نماید. مبتلایان به این تله در بسیاری موارد عاشق یا مجذوب افرادی که مشکلات جسمی یا روحی دارند می‌شوند. همچنین افراد دارای اعتیاد، افرادی که به لحاظ مالی تامین نیستند، یا افرادی که تجربه‌هایی مانند طلاق یا شکست عاطفی را تجربه کرده‌اند برای این افراد جذب‌کننده هستند.
این بیماران با غرق شدن در چنین روابطی همچنان در چرخه تله باقی می‌مانند. آنها به دلایل مختلفی جذب چنین افرادی می‌شوند، نخست آن که آنها در چنین روابطی می‌توانند طرحواره ایثارشان را ادامه دهند و از سوی دیگر آنکه تنها چنین روابطی را بلدند.
این افراد بدون زندگی در تله احساس سردرگمی می‌کنند به همین دلیل دنبال روابطی می‌روند که این تله را در آنها تقویت کرده و به نقش خود به عنوان انسان فداکار ادامه بدهند، اگر چه که آنها بعد از مدتی به دلیل عدم دریافت پاسخ مورد انتظار خود در قبال ایثارگری‌شان از طرف مقابل خشمگین می‌شوند.
این افراد بر اساس تجربیات کودکی خود باور دارند که تنها در صورت از خود گذشتگی بیش از حد لایق محبت سایرین هستند. دیگران بشوند.
تفاوت میان گذشت و طرح‌وارۀ از خود گذشتگی
به این مساله بسیار مهم است که هر کسی که به دیگران خدمت کرده و حتی در مواردی گذشت می‌کند لزوما دارای تله از خود گذشتگی نیست چون فردی که به این تله مبتلاست انتظار محبت متقابل داشته و روی این موضوع حساس است و حتی از رفتارهای دیگران آزرده خاطر می‌شود.
از طرف دیگر افراد فاقد تله که اتفاقا به دیگران خدمت هم می‌کنند توان نه گفتن در شرایط ضروری را دارند و برای برآورده کردن نیاز‌های دیگران اجباری احساس نمی‌کنند.
این افراد با انتخاب خود دست به فداکاری می‌زنند و در صورت لزوم خواسته دیگران را بدون اینکه دچار احساس گناه شوند، رد می‌کنند.
علل ایجاد تله
همان طور که گفته شد ریشه این طرح واره را باید در دوران کودکی دانست. انتظارات بیش از حد والدین از کودک مانند اینکه دختر باید کار‌های خانه را انجام دهد یا باید به دیگران کمک کنی تا بچه خوبی باشد از جمله رفتارهای والدین است که می‌تواند فرد را به این طرح واره دچار کند.
همچنین اگر والدین و اطرافیان زمانی به کودک توجه کرده باشند که نیاز دیگران برطرف شده است او را در خطر ابتلا به این تله قرار داده‌اند. بی‌توجهی والدین به نیاز‌های کودک و نیز نقش والدگونه پیدا کردن کودک به هر دلیل، می‌تواند باعث ابتلا به تله در بزرگ سالی شود.
منبع: عصر ایران
کلیدواژه: از خود گذشتگی تله
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۱۴۵۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
در چه سنی می‌توان یک فرد را «پیر» دانست؟
آفتاب‌‌نیوز :
تیمی از دانشمندان آلمان، ایالات متحده آمریکا و لوکزامبورگ داده‌های بیش از ۱۴ هزار نفر را که در یک تحقیق طولانی‌مدت شرکت کرده بودند، مورد بررسی قرار دادند.
شرکت‌کنندگان در این تحقیق بین سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۷۴ میلادی به دنیا آمده و متعلق به نسل‌های مختلف بودند. این افراد که بین ۴۰ تا ۱۰۰ سال داشتند، به ۸ پرسش طی یک دوره زمانی ۲۵ ساله پاسخ می‌دادند.
یکی از سوالات اصلی این بود که «در چه سنی کسی را پیر توصیف می‌کنید؟»
متولدین سال ۱۹۱۱ میلادی در پاسخ به این سوال گفتند که پیری به طور متوسط در سن ۷۱ سالگی شروع می‌شود؛ و هنگامی که همین پرسش از متولدین سال ۱۹۵۶ میلادی پرسیده شد که اکنون به سن ۶۵ سالگی رسیده بودند، آنها آستانه پیری را سه سال دیرتر دانستند و ۷۴ سالگی اعلام کردند.
مارکوس وتشتاین، عضو این تیم تحقیق در گزارشی می‌نویسد: «امید به زندگی افزایش یافته است و برخی از جنبه‌های سلامت نیز در طول زمان بهبود یافته است؛ به طوری که افراد در سنین خاصی که در گذشته پیر محسوب می‌شدند، اکنون دیگر مسن تلقی نمی‌شوند.»
همین روند در سطح فردی نیز مشاهده شد. بگونه‌ای که هر شرکت کننده پس از چهار یا پنج سال مسن‌تر شدن، تخمینش را برای شروع سالمندی یک سال افزایش می‌داد. زنان نیز آستانه پیری را بطور متوسط حدود دو سال دیرتر از مردان درنظر می‌گرفتند.
فاکتور‌های دیگری نیز وجود داشتند که بر تخمین فردی افراد تأثیر می‌گذاشتند؛ مثلا افرادی که مشکل سلامتی داشتند، تنهاتر بودند یا «احساس می‌کردند» مسن‌تر هستند، عموماً معتقد بودند مرحله کهولت زودتر شروع می‌شود.
البته این مطالعه دارای محدودیت‌هایی نیز بود؛ از جمله اینکه شرکت‌کنندگان همگی از یک کشور یعنی آلمان بودند. همچنین این احتمال وجود دارد که در فرهنگ‌های غیر اروپایی، «پیری» به گونه‌ای متفاوت دیده و توصیف شود.
در عصر حاضر، انسان‌ها طولانی‌تر از همیشه زندگی می‌کنند و با ادامه بهبود کیفیت زندگی و سلامت، احتمالا رسیدن به یکصدمین سالگرد زندگی بسیار رایج‌تر خواهد شد؛ به طوری که مردم شروع به طرح این سوال می‌کنند که آیا برای زندگی انسان محدودیتی وجود دارد یا خیر.
نتیجه این مطالعه در مجله Psychology and Aging منتشر شده است.
منبع: یورونیوز
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد